Tekst: Anna Kulig
„Słowa ust mądrego są wdzięczne (w tłum. BG -są łaską); ale wargi głupiego pożerają go.” (Kazn. 10:12 BG)
Z obfitości serca mówią usta, „ale co z ust wychodzi, pochodzi z serca, i to kala człowieka” (Mt 15:18). To, co jest w sercu człowieka, to będzie też na jego ustach. To, czego nie ma w sercu człowieka nie wyjdzie też z jego ust. Przysłuchując się ludziom możesz zobaczyć ich stan, wokół jakich wartości, spraw i priorytetów toczy się ich życie, do czego zmierzają, w czym funkcjonują. Możesz naprawdę wiele dowiedzieć się o osobie, której życie wyraża się przez jej słowa.
Psalmista napisał: „Wykipiało z mojego serca wdzięczne słowo, mój wiersz wypowiadam Królowi” (Ps 45:2 UBG). Spotykałam ludzi, którzy kipieli różnymi rzeczami: złością, zazdrością, nienawiścią, głupotą, ale niewielu, którzy by kipieli wdzięcznością. Nieudawana, niezdawkowa i szczerze wyrażona wdzięczność jest czymś rzadkim. Ludzie często nie potrafią jej wyrazić, albo nie mają takiej potrzeby. Umniejszają jej wartość w swoim życiu. Tymczasem jej znaczenie wykracza daleko poza powszechnie rozumianą grzeczność i obyczajową poprawność. „Kto miłuje czystym sercem i wargi ma wdzięczne (…)” – czytamy w Przypowieściach Salomona (Prz 21:11). Słowo Boże mówi, że czystość serca idzie w parze z wolnością do wyrażania wdzięczności. Jak wiele jednak słyszy się i widzi wdzięczności w życiu wierzących? Paradoksem jest, że chrześcijanie tak często mówią o wdzięczności dla Boga, a tak skąpo ją wyrażają, czy okazują w stosunku do jego sług, innych wierzących, małżonków, rodziny, czy ludzi w świecie.
Wdzięczność tak jak miłość jest potężną bronią przeciwko wrogowi naszego życia i życia innych ludzi. Jeśli jesteś Bogu wdzięczny za swego małżonka, pastora, lidera, czy inną osobę, to będziesz tych ludzi traktował jako cennych dla twego życia, szczerze szanował i okazywał im to. Będziesz ich ochraniał w modlitwie i dbał o ich potrzeby. Nie zostawisz ich samych sobie w trudnych momentach czy wyzwaniach jakim stawiają czoła, spełniając swoje obowiązki, służbę, czy powołanie. Nie zapomnisz o tym, co uczynili dla twego życia, gdy siali w nie swoją siłę, czas i dary. Będziesz pamiętał o tym, by być wdzięcznym i okazać im pomoc oraz wsparcie w potrzebie.
Brak wdzięczności jest czymś ponurym, niebezpiecznym dla naszej duszy i ducha. Egoizm myśli tylko o sobie. Jest roszczeniowy, niewdzięczny i zatwardziały. Wdzięczność natomiast widzi wartość w innych. Przede wszystkim docenia, szanuje i zmiękcza serce, czyniąc je wrażliwym. To wdzięczność za zbawienie, którym Bóg obdarzył nas, chociaż nie zasługiwaliśmy na nie, sprawia że i my nie odmawiamy przebaczenia innym ludziom. Natomiast brak tej wdzięczności powoduje, że chrześcijanie tak często borykają się z nieprzebaczeniem w swoim życiu.
Wdzięczność jest potężną barierą dla wroga, a jej brak lub zaniedbywanie zaprasza go do życia ludzi. W Księdze Sędziów jest opisana sytuacja, gdzie Izrael nie umiał przyjąć postawy wdzięczności wobec rodu Gedeona, który doprowadził ich do zwycięstwa nad ich wrogami. Zapomnieli o tym, jak ich ziemia była systematycznie napadana, a mienie plądrowane i grabione przez Midiańczyków, i co wówczas zrobił dla nich Gedeon. „Nie okazywali także miłości domowi Jerubbala – Gideona, która by odpowiadała dobrodziejstwom jakie wyświadczył Izraelowi” (Sdz 8:35 UBG). To niewdzięczność sprawiła, że ich życiem wkrótce zawładnęła niegodziwość i nienawiść do domu Gedeona. Doprowadziło to ich do wymordowania 70-ciu jego synów. Jeśli nie otworzysz swego ducha i serca na wdzięczność, to na pewno wejdą tam inne rzeczy. W naszym życiu nie ma stref buforowych, neutralnych. Naczynie musi być czymś napełnione. Niech to będą rzeczy Boże, także wdzięczność.
Apostoł Paweł nie bez przyczyny pisał z inspiracji Ducha Świętego do wierzących w Kolosach: „W sercach waszych niech rządzi pokój Chrystusowy, do którego też powołani jesteście w jednym ciele; a bądźcie wdzięczni. I wszystko cokolwiek czynicie w słowie lub uczynku, wszystko czyńcie w imieniu Pana Jezusa, dziękując (wyrażając wdzięczność) przez niego Bogu Ojcu” (Kol 3:15-17). W Liście do Hebrajczyków z kolei, napisał: „Przeto okażmy się wdzięcznymi, my którzy otrzymujemy królestwo niewzruszone, i oddawajmy cześć Bogu tak, jak mu to miłe; z nabożnym szacunkiem i bojaźnią” (Hbr 12:28), a w Liście do Tymoteusza Paweł dał charakterystykę ludzi końca czasów: „A to wiedz, że w dniach ostatecznych nastaną trudne czasy: Ludzie bowiem będą samolubni, chciwi, chełpliwi, pyszni, bluźnierczy, rodzicom nieposłuszni, niewdzięczni, bezbożni. Bez serca, nieprzejednani, przewrotni, niepowściągliwi, okrutni, niemiłujący tego, co dobre” (2Tym 3:1-3).
Wśród wielu bezbożnych cech, które czynią ludzi zatwardziałymi, okrutnymi i pysznymi wymieniona jest niewdzięczność. Toruje ona drogę innym haniebnym postawom. Słowo mówi, że te rzeczy rozleją się i będą mieć pod kontrolą całe rzesze ludzi, jak to jest dzisiaj. Paweł ostrzegał, aby wystrzegać się takich ludzi ze względu na to, co niosą swoim życiem.
W świetle tych prawd widać, że wdzięczność tak, jak miłość, ma swoją wysoką rangę. Często jednak jest niedoceniona, zawstydzona i zaniedbywana. Ludzie mówią: jestem wdzięczny, ale nie muszę tego wyrażać tak bardzo. To kłamstwo. Ona zasługuje na naszą uwagę i pielęgnowanie. Nasze życie jako wierzących ma być jej siedliskiem, miejscem wzrostu i wyrażania nie tylko w słowach, ale i czynach.
Wdzięczność dla Boga, rodziców, małżonków, bożych sług i ludzi z naszego otocznia jest nie tylko dobrym, właściwym świadectwem, ale niesie życie i siłę bożą w te miejsca. Nie możemy ani przecenić , ani nie doceniać jej znaczenia i wpływu. Wdzięczność jest bowiem wyzwalającą siłą dla tych, którzy ją niosą i którym jest okazywana. Bycie prawdziwie wdzięcznym, funkcjonowanie w tej postawie, okazywanie jej w małych gestach i dużych rzeczach jest prawdziwą mądrością i podoba się Bogu.
