Tekst: Aleksandra Nikodem
Mamo! Adam i Ewa nie byli małpami!” – głosem pełnym oburzenia zawołała moja córka po powrocie ze szkoły. Pozostała dwójka moich dzieci z dezaprobatą i wyraźną kpiną w oczach dołączyła się do niej i już jednym głosem wyrażali swój głośny sprzeciw wobec pomysłu, że mogłoby być inaczej, dodając do tego stukanie się po głowie.
Okazało się po krótkim wywiadzie, że na lekcji pojawił się temat „dawnych czasów”. Jedno z dzieci ochoczo wykrzyknęło, że pierwsi ludzie byli małpami. W klasie zaczęła się głośna dyskusja. Moja córka zaprotestowała mówiąc, że Bóg stworzył ludzi i tak jej powiedziała mama, a mama jest starsza od nich i wie lepiej! (dziękuję Ci bardzo córko, następnym razem powołaj się na Biblię, a nie na wiek mamy). „A w książce moich rodziców jest narysowane, że ludzie byli małpami” – przekrzykiwała wszystkich jedna z dziewczynek. „Tak, też widziałam, mieli dużo włosów i byli pochyleni” – dodała kolejna dziewczynka. Na koniec dołączyła się Pani wychowawczyni: „Dzieci, rzeczywiście jest taka teoria, która mówi, że gatunek ludzki wywodzi się od małp. Pan, który ją stworzył, nazywa się Darwin”. Na tym temat się skończył, ale nie dla mojej córki.
W domu burzyło się w niej wszystko – „Mamo to straszne – jak można tak myśleć!” Odparłam – „Kochanie, ty wiesz, jaka jest prawda, następnym razem powołaj się na Biblię”. Ludzie, którzy nie wierzą w Pana Boga, wymyślają różne teorie i próbują sobie wytłumaczyć np. skąd się wzięli ludzie. Ona – „Przecież te dzieci chodzą na religię i powinny to wiedzieć!”. Przemilczałam ten wątek. Byłam z niej bardzo dumna, że stanęła w obronie Pana Boga. „Dziecko – zrobiłaś dobrą rzecz – powiedziałaś wszystkim prawdę, którą Duch Święty włożył Ci w serce, bo Boga poznaje się sercem, a nie umysłem i poprzez badania naukowe”.
„Mamo, to było takie trudne! Wszyscy w tej klasie byli przeciwko mnie! Wolę moją poprzednią szkołę, chrześcijańską, tam każdy myślał jak ja! Poza jednym chłopcem, ale od razu było widać, że nie wierzy w Pana Boga, bo był bardzo niegrzeczny” – do jej rozpaczliwego tonu dołączyły się lekko mokre oczy.
„Kochanie, teraz jesteś wśród dzieci, które mają różne poglądy, są z różnych domów, ale ty nie możesz być inna w domu, a inna w szkole. Pan Jezus powiedział: Każdego więc, który mię wyzna przed ludźmi, i Ja wyznam przed Ojcem moim, który jest w niebie (Mat.10.33). Każdego – dotyczy również dzieci. Jezus skakał z radości, gdy oglądał, co zrobiłaś”. Po raz pierwszy moja córka się uśmiechnęła, jakby zobaczyła oczami wyobraźni ten obraz – „No tak, czasami Pan Jezus jest taki zabawny”.
„Mamo, a w moim przedszkolu nikt się nie modli przed jedzeniem” – dołączył do rozmowy mój syn. Odparłam – „Ale przecież ty możesz robić to sam, nie musisz być inny w domu, a inny w przedszkolu”. „No, ale oni się na mnie gapią”.
Tego dnia modliliśmy się o siłę i odwagę dla moich dzieci, aby przyznawały się w szkole do swojego Boga. Zarówno otwarcie – w obronie tego, co mówi Słowo Boże wobec całej klasy, jak i w relacji jeden na jeden z rówieśnikami.
Codzienne sytuacje, które spotykają nasze dzieci to element przygotowania do dorosłych bitew. Jak Dawid, który wpierw musiał pokonać lwa i niedźwiedzia, zanim zmierzył się z Goliatem, tak nasze dzieci muszą powoli dorastać do swojego wielkiego zadania w Bogu. Gdy Dawid modlił się przed walką z Goliatem, wiedział, że Bóg był z nim w potyczkach, które prowadził z lwem i niedźwiedziem i na pewno wyrwie go z ręki Goliata. Tak samo nasze dzieci, muszą zmierzyć się z różnymi zdaniami rówieśników i być odważne, aby stanąć po stronie Boga. Kto nie toczył walki z lwem i niedźwiedziem, nie będzie gotowy na zetknięcie z Goliatem, który bezkarnie lżył imię Boga Izraela.
